BLOG
Het is bekend dat ze zwaar kunnen zijn, maar wanneer iemand beseft en weet dat hij of zij terminaal ziek is dan wegen deze laatste loodjes ineens nog veel zwaarder…
“ Zuster, hoe lang denkt U nog dat het duurt? “
Het is de meest gestelde vraag, die cliënten en familie vrij gauw stellen wanneer ik bij iemand binnen ben. Het is voor zieke mensen en hun familie een hele belangrijke vraag in de onzekere periode waarin ze alle houvast meer en meer kwijt raken. Soms is het beeld van de cliënt duidelijk en kan ik een goede richtlijn geven, soms is het beeld nog te instabiel en leg ik dat ook uit. Als verpleegkundige zie ik hoe ieder mens die ongeneeslijk ziek is zijn eigen pad bewandeld. Ik zie en hoor vaak hoe moeilijk en verdrietig deze weg naar de dood kan zijn. In de laatste weken worden de moeilijkste “beslissingen” van het leven pas gemaakt…
In de laatste weken worden de moeilijkste “beslissingen” van het leven pas gemaakt…
Als verpleegkundige probeer je deze zieke cliënten voor te bereiden op wat komen gaat door het gesprek bijtijds! aan te gaan en hierin vooral héél goed te luisteren naar wat iemand nog wil en wenst. Maar ook uitleg te geven in wat er nog voor mogelijkheden zijn , mensen zijn hier vaak niet goed van op de hoogte of halen dingen door elkaar. Goede en duidelijke informatie voorziening is ontzettend belangrijk en zo ook het herhalen ervan en het erop terug komen met o.a. de huisarts en diens naasten. Als verpleegkundige probeer ik hierin steeds een stapje voor te zijn ipv achter de feiten aan te lopen in een palliatieve situatie. M.n. omdat sommige ziektebeelden een grillig verloop kunnen hebben. Een euthanasieverzoek, het inzetten van een palliatieve sedatie, iemand wil niets en wil het “op zijn beloop laten”. Het zijn allemaal voorbeelden van manieren en/of besluiten die men nemen kan.
Feit blijft dat welke “route” ze ook bewandelen en welke beslissing ze ook nemen, de laatste loodjes zijn zwaar. Dus blijf in deze situaties dichtbij de cliënt zodat er altijd een objectief aanspreekpunt blijft waarmee de cliënt altijd kan blijven sparren en afstemmen. Een cliënt kan stellig zijn geweest in wat hij wel of niet wil, in het eind stadium zien we vaak dat hun wensen weer worden bijgesteld en ze vaak grenzen verleggen en dit mag ook. Het is en blijft hun weg naar de dood.
Mijn laatste cliënt afgelopen maand nam met volle bewustzijn afscheid van haar gezin en erna werd in bijzijn van hen de Dormicum pomp aangesloten voor sedatie. De impact die dit heeft op een gezin is enórm. Omdat Mw redelijk goed “doorvoed”was legde ik familie ervoor uit dat het nog weleens een paar dagen zou kunnen duren voordat Mw kon komen te overlijden. De dagen erna verstreken waarbij het “proces van naar de dood toe werken” in alle facetten voorbij kwam. Het gezin gaf aan het indrukwekkend te vinden dit zo te zien. De zoon zei me in deze dagen een paar keer: “ Wat is dood gaan toch hard werken…” En dat klopt, dat is het zeker. Dood gaan is een proces wat je niet moet onderschatten.
Wanneer ik weer een zorgvraag afsluit en ik zie hoe pittig het is geweest stuur ik vaak een kaartje met o.a. dit gedichtje erin.
Laatste loodjes
Dat van de laatste loodjes
Dat blijkt echt zo te zijn
Het is allemaal net iets zwaarder
En het doet net iets meer pijn
Want je gaf eigenlijk al alles
En toch blijft het maar duren
Het vooruitzicht eindeloos
En steeds hoger lijken de muren
Maar dat jij ’t kan
Dat weet ik
Daar twijfel ik niet aan
En in die laatste meters
Zal ik altijd naast je staan
Liefs Martine,
Zorg op Maat.
Verpleegkundige
ZZP’er CareMatch
